Abdurrahman Gürses Hocaefendi, şahsiyeti itibariyle kendisine mahsus bir surette vakar sahibi bir âlimdi. Kendisini tanıyan herkese tabii bir biçimde hürmet telkin eder, hafızlık ve hocalığın ciddiyet ve ağırlığını hissettirirdi.
Hocalığın vakar ve haysiyetini zaafa uğratmamak için hiç kimseden kolay kolay bir ikram kabul etmez, çayını içeceği dostlarını bile ince eleyip sık dokurdu. Maddeye karşı istiğnası dillere destan olacak bir derecede idi. Mütevazi imamlık maaşıyla hayatını idame ettirmiş ve hâlinden hiç kimseye karşı şikâyette bulunmamıştır. Hâlbuki hayatının zorlu dönemlerinde ciddi maddî sıkıntılar çekmiş olduğunu tahmin etmek güç değildir.
TİTİZLİK VE DİSİPLİNİ
Hocaefendi’nin tarif edilen bu vakarını tamamlayıcı olmak üzere son derece disiplinli, nizam ve intizama riayetkâr ve temiz olduğu, hayatı boyunca müşahede edilegelmiştir. Uzun ömründe hiçbir kimse onun ütüsüz bir elbise giydiğini, üzerinde bir toz bulunduğunu veya kravat takmadığını görmemiştir. Mendili her zaman yeni cebine koymuşçasına tertemizdi. Bulunduğu yer düzenli ve tertipli olmalıydı. Derbeder bir yerde ya bulunmaz veyahut herhangi bir aksaklığı derhal gidermeye çalışırdı. Seyahatlerinde bavulundaki intizamını görenler hayran kalırlardı.
ZEKÂ VE HAFIZA KUVVETİ
Bütün talebeleri, Hocaefendi’nin zekâ ve hâfıza kuvvetine şahittir. Bildiğini mükemmel bilir, öğrendiğini asla unutmazdı. Bir defa gördüğü kimseyle yıllar sonra bir daha karşılaşsa onu nerede görmüş olduğunu hatırladığı gibi, ismini söylemekte asla tereddüt etmezdi. Engin bir müktesebatı hayatının son demine kadar bütün netliğiyle hafızasında muhafaza etmiş bulunduğunun canlı şahidi pek çoktur. Temiz, titiz ve disiplinli bir hayat yaşamanın bereketiyle muhakemesinde ve hafızasında son günlerine kadar en küçük bir gerilemeye şahit olunmamıştır.
(Mehmed Emin Demirkan tarafından Sebil Yayınları’nda basılmak üzere hazırlanan Reisü’l-Kurra Hacı Hafız Abdurrahman Gürses Hocaefendi isimli kitaptan derleme yapılarak alınmıştır.)
