Esselâm yâ Habîballah, ey rahmet-i Rahmân,
Ey Fahr-i Cihân, ey şefâatle cânlar ihyâ kılan.
Nûrunla gönüller şifâ bulur,
Âh etse ümmetin, sabâ duyur.
Mihrâbda ağlayan gönül senin,
Secdede ser vuran bülbül senin.
Ey rehber-i aşkın, enîs-i cân,
Sensin bize hem emân hem fermân.
Dillerde aşkınla tüter adın,
Gözlerde hep nûra keser yâdın.
Ümmetin ağlar, bağrına taş var,
Sen yoksan, her ân bir yıkım, bir yâr.
Affeyle bizi ey Nebî-i Hakk,
Zâlim çoğaldı, mazlum kaldı, bırak…
Geceler sensiz hep karan olur,
Baharsız bağ gibi virân olur.
Yetimler başsız, garîbler kimsesiz,
Sensizdir cihân, sefîl ve çâresiz.
Bir hurma gölgesi, yeşil kubben,
Cânlara sermâyedir bir bakış senden.
Ezanla dirilir her solgun seher,
Rahmetin yağar göklerden eser.
Adınla açılır gonca hayaller,
Sensiz susar bağlar, yetim bülbüller.
Ufuklar nurunla giyinir bahar,
Geceler yıldızdan tacını arar.
Denizler zikrinde ismin ak eder,
Dalgalar secdede aşkını söyler.
Mi‘râcın nûruyla gökler bezendi,
Arş-ı a‘lâ sana secde beğendi.
Ümmetin feryâdı göğe yükselir,
Merhamet yağmuru gönle dökülür.
Ey şâh-ı rusül, ey rehînu’l-emel,
Kalbim sana bende, dilim sana kul.
Ey Ahmed-i Mahmud, yâ Nebiyy-i kerîm,
Şefâatınla dolsun bu fânî âlemim.
Salât u selâm olsun her dem sana,
Ey rahmet-i âlemler, ey server-i evliyâ.
Secdene serilsin son duâm, cânım,
Seninle bitsin bu fânî kelâmım.
