Dünya bütün yükünü üzerimize bırakmış gibi hissederiz bazen. Hayatı gri sisli bir hava gibi ciğerlerimize çektiğimizde, iliklerimize kadar titrediğimiz bir anda algılarız başka bir âlemin hasretini. Yetişemediğimiz bir dünya, durmadan koştuğumuz bir yaşamak hikâyesi bu. Solacağını bile bile koparılan çiçeği suya ıslatmaya benziyor. Kökünü kaybeden çiçek gibi biz de özümüzü kaybedince ruhumuzun pamuk ipliğinde sallandırıyoruz ömrü. Bu sallantı ile beraber hakikat arayışında buluyoruz kendimizi. Beklentilerimizi sonu olanlara bağlayınca, çaresizliğin ötesinde başlayan sessiz kabullenişler bir çıkar yol gösteriyor bize. “Kendimizden kendimize bir yolculuk, sonsuz olana bir yakarış.” Feryatların en ahenklisi, tamamlanamayışımızın gökten toprağa bir hasret sancısı… Sahip olduğumuz tüm varlığımız, yaşadığımız her his, her düşüş bir vesile belki de. Aklın öngöremeyeceği, algıların ötesindeki mana âlemine açılan bir kapı, her bir kaybediş… Bireyselleşmeye ve yalnızlığa mahkûm olduğumuz modern çağda, anlaşılmanın tahassürü yakıyor yüreğimizi. Benden öteye gidemeden, biz olamadan alınan nefesler, soğuk bir tenhalıkla yankılanıyor uçsuz bucaksız âlemde. Yitik bir virane gibiyiz kalabalıklar içinde. Bir yoldaşın, bir yarenin sayesine tutunmak isteriz. Tüm noksanlığımızla kabul görüp, hemhâl olmak isteriz. Fakat hayat telaşına kapılıp giden ruhlarımız madde esaslı yaşamaya öyle meyilli olmuş ki akletmenin, fikretmenin ve zikretmenin mukabili olan tefekkür kapısını da kapatmışız. Fıtri değerimizi düşüren bu tezatlık kalbimizin sıkışmasına revan oluyor. Oysaki âlemin en şerefli mahlûku insanoğlu durup biraz dinlense, sessizliğin sedasını dinlese, yokluktaki hakiki varlığın hikmetine hayran olacak. Sükûtun zarafetindeki mana derinliği, yüreğimizi üşüten soğuk rüzgârlara bir perde olacak. Şimdi hazin bekleyişlerin eşiğinde kalbimizi uzlete çekme vakti…
Dünyada yaşayıp, dünyayı yaşamamak belki de tüm dertlerin devası.
